مصاحبه با هستی رضایی، قهرمان موتورکراس نوجوان

اتوپیا – هستی رضایی، قهرمان موتورکراس متولد 1386 در تهران است. از کودکی بهمراه پدرش سوار موتورسیکلت می شده و به گفته خودش همیشه جلو موتور می نشسته و فرمان را از دست پدرش می گرفته است! علاقه زیادی به موتورسواری، آفرود و کارتینگ دارد. پدر و مادرش برای کادوی تولد نه سالگی اش برایش موتور خریده اند! و از همین سن در پارک و بعد در خیابان تمرین کرده و در ده سالگی یعنی سال ۹۶، تمرین در پیست را شروع کرده است.

اولین مربی اش خانم نورا نراقی بوده است. پدر و مادر خانم رضایی لباس و تجهیزات  موتور سواری شامل پوتین و کلاه و شولدر و زانوبند و آرنج بند و نخاع بند و دستکش و عینک را برایش خریده و اولین تجربه مسابقه کشوری اش در سال  ۹۶  بوده که در آن مقام اول را گرفته است.

خانم رضایی می گوید: “اولین موتورم یک موتورسیکلت ۷۰ سی سی سفید و آبی چینی و هم قیمت با طرح هوندا  سی جی ۱۲۵ بود. پدرم آن را خرداد ۹۵  از خیابان هلال احمر (گمرک تهران) برایم خرید و هنوز آن را دارم. بعد به ترتیب کاوازاکی ۶۵ سی سی، و بعد ۸۵ سی سی مدل۲۰۱۶ ، کی تی ام ۸۵ سی سی  مدل ۲۰۱۶.

دوباره کاوازاکی ۸۵ سی سی مدل ۲۰۱۷.

هاسکوارنا ۲۵۰ سی سی مدل ۲۰۱۴ ، کاوازاکی ۲۵۰ سی سی مدل ۲۰۲۰.

 و الان هم هاسکوارنا ۲۵۰ سی سی مدل ۲۰۱۸ برایم خریده اند”.

“در حال حاضر تمرکز فعالیتم در رشته موتور کراس است و خیلی هم به این رشته علاقه دارم. آرزو دارم آخرین مدل موتورسیکلت کراس مدل ۲۰۲۲ داشته باشم. برند خیلی برایم اهمیت ندارد. قیمت موتور کراس بخصوص صفر خیلی زیاد شده و هزینه های نگهداری و سرویس بالایی هم دارد. فقط هزینه تعویض لاستیک و تعویض روغن برای سه جلسه تمرین در هفته، دو میلیون تومان است. برای تمرین مرتب و حرفه ای، احتیاج به موتور مدل بالا دارم و چنین موتورسیکلتی هزینه بالایی هم برای تعمیر و نگهداری دارد. تجهیزات موتور سواری هم گران است. پیست تمرین هم باید مرتب بررسی و درست شود و قبل از تمرین باید آب پاشی شود.

او در مورد مسابقاتی که شرکت کرده و مقامهایش میگوید: “از سال (95) موتور سواری میکنم و از سال (96) بصورت حرفه ای در پیست ها شروع به فعالیت کردم و در مسابقات کشوری شرکت کردم.

قهرمان موتورکراس

در تاریخ 11/12/1396  در مسابقات کلاس (65cc ) شرکت کردم و مقام اول را بدست آوردم. در تاریخ 1/4/1397 و در تاریخ16/9/1397 نیز به مقام اول کلاس 65 سی سی رسیدم  و دوباره در 12/11/1397در همان کلاس مقام اول را بدست آوردم.

در تاریخ 8/6/1398 در کلاس 85 سی سی  نفردوم شدم. در 19/7/1398 نفر سوم کلاس 65 سی سی شدم. در تاریخ 6/10/1398 دوباره در کلاس 65 سی سی اول شدم. در سال 98 قهرمان موتورکراس کلاس 85 سی سی شدم”.

هستی رضایی در اشاره به سوانح خود می گوید: “اولین سانحه هنگام پرش جلوی جایگاه پیست آزادی برایم اتفاق افتاد.  به فرود پرش نرسیدم و قسمت انتهای پرش موتورم با سر  به زمین رسید و زمین خوردم. خودم آسیب ندیدم اما کلاهم شکست و کمک عقب موتور خراب شد و تمام فلاپ های موتور هم خورد شد.

اولین آسیب دیدگی در آغاز سیزده سالگی در تیر ماه سال 99 بود که در تمریناتم در پیست آزادی بازوی دست چپم شکست و دومین آسیب دیدگی در پایان ۱۳ سالگی (سال 1400) بود که ساعد دست راستم شکست و از دو قسمت پلاتین خورد. من از همه لوازم ایمنی استفاده میکنم که شامل کلاه کاسکت، پوتین، لباس، شولدر، گردنی، زانو بند، آرنج بند، نخاع بند و عینک می شود. در موتور سواری حرفه ای سعی میکنیم از بهترین وسایل ایمنی استفاده کنیم که دارای ایمنی بیشتر و بالاتری هستند. بماند که بدون لوازم ایمنی اجازه ی ورود به پیست داده نمی شود و واقعا بدون استفاده از لوازم ایمنی این کار خطرناک و اشتباه است”.

او همچنین توضیح می دهد که: در حال حاضر در تهران فقط یک شنبه ها از پیست آزادی استفاده میکنیم و بقیه روزهای هفته از پیست شهران و نسیم شهر استفاده میکنیم.

“هزینه خرید موتورسیکلت خیلی زیاد است. هزینه خرید تجهیزات ایمنی و تعمیر هم بالاست. شهریه استفاده از پیست، هزینه ی مربی، و هزینه تعمیرات پیست هم زیاد است. و این هزینه ها بمرور بیشتر هم می شود. وقتی یه ورزشکار به حد حرفه ای می رسد نیاز به آموزش دیدن با یک مربی حرفه ای تر پیدا می کند. پیست هم باید حرفه ای تر باشد. به همین منوال تجهیزات ایمنی بهتر و از همه مهم تر موتورسیکلت به روزتر و حرفه ای تری نیاز می شود. و سرانجام باید به هزینه های شرکت در مسابقات خارجی اشاره کنم که با هزینه شخصی انجام می شود.

برای دوره آموزشی اسپانیا چون همزمان با مسابقات امارات بود به اسپانیا نرفتم ولی در چند ماه آینده دوباره برای دوره آموزشی در اسپانیا اقدام خواهم کرد. در رابطه با مسابقات امارات تشکر میکنم از رئیس محترم فدراسیون موتور سواری و اتومبیل رانی جناب آقای مازیار ناظمی  و سرکار خانم فیروزه سید مهدی نائب رئیس بانوان ایران که مجوز ورود به مسابقات را با تایید شورای برون مرزی برایم گرفتند.

مسابقات امارات ۸ دور(راند) بود و برای شرکت در هر دور نیاز به مجوز ورود به مسابقه بود. تمام هزینه های مسابقات امارات را خانوادم پرداخت کرد و از  هیچ جا حمایت نشدم و اسپانسری نداشتم. در این ۸ راند فقط یک راند مقام دوم کسب کردم و بقیه راند ها را با کسب مقام اول به پایان رساندم و در سال 2022-2021 موفق شدم قهرمان موتورکراس سال امارات و خاور میانه بشوم و پرچم ایران را بالا ببرم. ورزش حرفه ای خواهی نخواهی در وضعیت تحصیلی ام تداخل ایجاد می کند. برای آماده شدن برای مسابقات امارات تقریبا 6-5 جلسه در هفته تمرین میکردم و فرصت زیادی برای درس خواندن نداشتم.

سال پیش به نمایندگی از ایران به مسابقات جهانی معرفی شدم اما فدراسیون جهانی بخاطر سن کم من گفت از سال بعد می توانم در این مسابقات حضور پیدا کنم. در ایران دختران قوی و با استعداد زیادی هستند ولی این ورزش پر هزینه ای است و نیاز به حمایت و اسپانسر دارد. نتیجه این همه تلاش و زحمت فقط با شرکت در مسابقات برون مرزی بدست می آید. ورزشکارهای کشور های دیگر هر کدام تجربه چندین ساله شرکت در مسابقات جهانی داشتند.

اینها کسانی هستند که بطور معمول مقام های اول تا دهم جهان را کسب می کنند ولی ما هنوز اول راه هستیم و بدون حمایت و اسپانسر نخواهیم توانست به جایی برسیم. فقط آماده شدن و  شرکت در یک راند از مسابقات جهانی تقریبا نزدیک به یک میلیارد هزینه دارد. اگر این حمایت ها انجام بشود مطمئن هستم که ورزشکاران ایران آینده ی خوبی در انتظارشان خواهد بود.

اول شدن حس خیلی خوبی دارد و موجب سرخوشی زیاد می شود. چون با تلاش ها و زحمت ها و تمرین ها و خستگی ها به نتیجه ای که می خواستی رسیده است. ولی اول ماندن سخت تر از اول شدن است. برای اینکه همیشه اول بمانی باید بیشتر و سخت تر از قبل تمرین کرد و آمادگی پیدا کرد”.

منبع: موتورباشی